ბათუმში დაიბადა და ყოველთვის ამ ქალაქში ცხოვრობდა. ძალიან უყვარს ბათუმი, მაგრამ ამ დროის განმავლობაში, არც ერთხელ უგრძნია თავი კომფორტულად ქუჩებში, ზებრა გადასასვლელებზე, საზოგადოებრივ ტრანსპორტში, სახელმწიფო თუ კერძო დაწესებულებებში.
„თითოეული ნაბიჯი, რომელსაც ამ ქალაქში ვდგამ, ჩემთვის ბარიერებითაა სავსე“, – გვეუბნება 28 წლის ნანა დუმბაძე. ის უსინათლოა.
დღეს ნანასა და მის გამოწვევებზე გიამბობთ, ქალზე, რომელსაც ყველგან წასვლა შეუძლია, მაგრამ თანმხლების გარეშე ვერსად მიდის.
„არანაირად არ ვთვლი, რომ ხელმისაწვდომია ჩემთვის გარემო ბათუმში.
დამოუკიდებლად გადაადგილების სურვილი, რა თქმა უნდა მაქვს, მაგრამ ეს გარემო არ არის ჩემთვის უსაფრთხო. ვერც ხელჯოხით გამოვალ სახლიდან მარტო. თუ მინდა მარტო წავიდე სადმე, ტაქსი უნდა გამოვიძახო.
რაც არის ამ ქალაქში ჩვენთვის, ტაქტილური ბილიკები იქნება ეს, ხმოვანი შუქნიშნები, (რომლებიც ფაქტობრივად არსად არ მუშაობს) თუ გახმოვანება ავტოტრანსპორტში, არ არის გამართული. ვერ ვმოძრაობ დამოუკიდებლად, რადგან ეს ყველაფერი ჩემთვის ქმნის ბარიერებს და არ ვგრძნობ თავს უსაფრთხოდ. სწორედ ამიტომ, ყველანაირად ვარიდებ თავს მარტო გადაადგილებას.
მარტო სადმე წასვლა უფრო ბავშვობაში მიცდია, ბავშვური გამბედაობით. ბავშვობის შემდეგ – არა. ახლა უფრო ფრთხილად ვარ.
ვერ ვცდი მარტო გარეთ გასვლას. რანაირად უნდა ვცადო?“ – გვეუბნება ნანა.
მას იმედი აქვს, რომ თუ ის და საქართველოში მცხოვრები სხვა შშმ პირები თავიანთ საჭიროებებზე საუბარს არ შეწყვეტენ და კიდევ უფრო აქტიურად მოითხოვენ მათთვის ხელმისაწვდომი გარემოს შექმნას, ეს აუცილებლად მოხდება.
„ხელისუფლებას ვეტყოდი, რომ მოგვისმინონ. იფიქრონ ჩვენზე, ჩვენც ამ ქვეყნის მოქალაქეები ვართ.
იფიქრონ იმაზე, თუ რა იქნება უკეთესი ჩვენი საცხოვრებელი გარემოს გაუმჯობესებისთვის. ჩვენგან გაიგონ ჩვენს ნამდვილ საჭიროებებზე და არ გააკეთონ რაღაც მხოლოდ პიარისთვის, ჩვენთვის გაკეთებული საქმე არ იყოს ზედაპირული.
ხელისუფლების მთავარი მიზანი ჩვენი საჭიროებების დაკმაყოფილება უნდა იყოს.
ვფიქრობ, რომ რასაც აკეთებენ, ამას პიარის სახე უფრო აქვს, იმიტომ რომ, რაც ჩვენს ქალაქშია გაკეთებული, არაფერია ბოლომდე მიყვანილი. თუ რაღაც გაკეთებულია, გაკეთებულია დაუფიქრებლად, გაუაზრებლად“ – ამბობს ნანა.
ნანა დუმბაძე ბათუმის მერიის შენობასთან, ლერმონტოვის ქუჩაზე
როგორც ნანა გვიყვება, იცნობს სხვადასხვა საჭიროების მქონე შშმ პირებს და მიუხედავად იმისა, რომ ერთმანეთისგან განსხვავებული ცხოვრებისეული სიტუაციები აქვთ, მათ საერთო პრობლემები და ძირითადად, მსგავსი საჭიროებები აქვთ.
„ვფიქრობ, რომ ყველგან უნდა იყოს გათვალისწინებული შშმ პირთა საჭიროებები. სულერთია, ეს იქნება რესტორანი, კაფე, სასტუმრო თუ ნებისმიერი სხვა სახის დაწესებულება. ტურისტული რეგიონი ვართ და მხოლოდ ტურისტებისთვის არ უნდა იყოს ამ ქალაქში კომფორტი.
ჩვენს ქალაქში უფრო მეტი კეთდება სტუმრებისთვის, ვიდრე ჩვენთვის და ჩემთვის, როგორც შშმ პირისთვის. ჩვენც ამ საზოგადოების, ამ ქალაქის ნაწილი ვართ. ძალიან მიყვარს ჩემი ქალაქი და მინდა, რომ ბევრად კომფორტული იყოს ჩემთვის და ნებისმიერი შშმ პირისთვის ამ ქალაქში ცხოვრება“, – გვეუბნება ნანა.
მისი თქმით, სივრცე ბათუმში, სადაც თავი კომფორტულად შეუძლია იგრძნოს, მხოლოდ თანმხლებ პირებთან ერთად მყოფს ეგულება -„დავდივარ მეგობრებთან ერთად თუ სადმე დროის გატარება მინდა, იმიტომ, რომ მარტო ამ ქალაქში ვერ გადავადგილდები. ყველგან დავდივარ, მაგრამ მარტო – ვერსად“.
ნანა თვლის, რომ ამ ქალაქში ცხოვრება ნებისმიერი საჭიროების მქონე შშმ პირისთვის რთულია.
„აქტიური ცხოვრებით ვცხოვრობ. თითქმის ყოველდღე ვმოძრაობ ქალაქში და ჩემთვის, როგორც უსინათლო ადამიანისთვის, საერთოდ არაფერია ხელმისაწვდომი. არც სახელმწიფო შენობები, არც საზოგადოებრივი ტრანსპორტი და მითუმეტეს – ქუჩები“.
ჩვენთან საუბრისას ნანა ყურადღებას მაღალმთიან რეგიონებში მცხოვრებ შშმ პირთა საჭიროებებზეც ამახვილებს: „ასე თუ ისე, მათთან შედარებით ჩვენთვის კიდევ ბევრი რამაა ხელმისაწვდომი. მათ ძალიან დიდი პრობლემები აქვთ. ტრანსპორტირება, ინტერნეტთან ხელმისაწვდომობა… ბევრი რამაა.
აქ ის მაინც შეგვიძლია, დახმარება ვითხოვოთ ან ჩვენ თვითონ დავეხმაროთ საკუთარ თავს. მაღალმთიან რეგიონებში კიდევ უფრო რთულადაა საქმე და ეს ძალიან, ძალიან დიდი პრობლემაა იქ მცხოვრები შშმ პირებისთვის. არ აქვს მნიშვნელობა, ეს იქნება მაღალმთიანი აჭარა თუ სხვა ადგილი“, – ამბობს ნანა.
ნანა დუმბაძე პროფესიით მომღერალია და რამდენიმე წელია, რა სტუდია „გამაში“ მღერის.
„დავდივართ საერთაშორისო ფესტივალებზე, კონკურსებზე და წარმატებებით ვბრუნდებით. ეს არის ჩემი პროფესია და თავს ვხედავ ამაში. ვფიქრობ, რომ ამ მხრივ ძალიან გამიმართლა, რადგან ეს მართლა ის არის, რისი კეთებაც მომწონს და მსიამოვნებს“- გვეუბნება ნანა და დასძენს:
„შედარებით ადაპტირებული ქუჩები რომ გვქონდეს, დიდი სიამოვნებით ვივლიდი ყურსასმენებით ბათუმში, თუმცა, რა თქმა უნდა, ამას ვერ ვიზამ. ყურსასმენებით და თან ხელჯოხით ვერ გავივლი ბათუმის ქუჩებში დამოუკიდებლად“.
