საქმის მასალების მიხედვით, რომელიც უზენაესი სასამართლოს 2023 წლის 17 ოქტომბერს მიღებული განჩინებაშია მოცემული, ხაშურის ერთ-ერთ სოფელში ქალი აწამეს.
ქალის ჯგუფურად წამების საქმეში სულ 5 კაცი იყო ჩართული, მათ შორის, ერთს კი, უზენაესი სასამართლოსთვის მიუმართავს.
შემთხვევა 2020 წლის მაისში მოხდა. პროკურატურის ვერსიით, ქალი მიტოვებული ფაბრიკის შენობაში გამოკეტეს და ჯგუფურად აწამეს, ფიზიკური ძალადობის გარდა, ერთ-ერთმა ბრალდებულმა წამების ამსახველი ვიდეო მობილური ტელეფონით გადაიღო და სხვა პირს გაუგზავნა.
უზენაესი სასამართლოს განჩინებაში ვკითხულობთ:
„…ყოფილი ფაბრიკის შენობაში ნ. გ.-მ გადაწყვიტა მ. ჯ-ს წამება, რადგან მიაჩნდა, რომ მ. ჯ–ს სქესობრივი კავშირი ჰქონდა მის მეგობარ მამაკაცთან – ი. ძ.-ნ. მას შემდეგ, რაც მ. ჯ-მა უარყო მითითებულ მამაკაცთან ინტიმური ურთიერთობა, ნ. გ-მ იგი გაიყვანა სხვა ოთახში, სადაც ასევე შევიდნენ მ.ე., თ.ქ. და მ.მ.
ნ. გ-ს მითითების შესაბამისად, მ. ე.-მ მას მიუტანა მაკრატელი და სავარცხელი, ხოლო შემდეგ ერთჯერადი საპარსი საშუალება. ნ. გ-მ დასჯის მიზნით, ფსიქიკური და მორალური ტანჯვისა და ძლიერი ფსიქიკური ტკივილის მისაყენებლად მ. ჯ–ს შეაჭრა და შემდეგ გადაპარსა თმა, ასევე გაპარსა წარბები“.
განჩინებაში აღნიშნულია, რომ ნ. გ-მ ქალს სცემა, „მრავლობითი დაზიანებები მიაყენა ხელითა და ფეხით სახის არეში“ და გამოიყენა წამების სხვა ფორმები.
წამება ქალისთვის ფოტოების და ვიდეოს გადაღებით გაგრძელდა, წამების ამსახველი ვიდეოჩანაწერი ნ.გ.-მ სოციალური ქსელის საშუალებით სხვა პირს გადაუგზავნა. ქალის წამება ორ დღეს გაგრძელდა, შემდეგ კი ქალი მოძალადეებმა გაათავისუფლეს.
ამ საქმეს თავდაპირველად ნაფიცი მსაჯულები განიხილავდნენ, თუმცა შემდეგ ბრალდებულებს უთქვამთ, რომ აჯობებს საქმე მოსამართლემ განიხილოს. უზენაესი სასამართლო ხაზს უსვამს იმ გარემოებსაც, რომ ბრალდებულის ნაწილი წარდგენილ ბრალს თავდაპირველად არ აღიარებდნენ და ირწმუნებოდნენ, რომ მხოლოდ ფიზიკური ძალადობა ჩაიდინეს.
რაც შეეხება ნ.გ.-ს, რომელიც ამ საქმეში ყველაზე ხშირად გვხდება, იგი „არასრულწლოვანთა მართლმსაჯულების კოდექსის“ მიხედვით დაუსჯიათ. საქმეში არაა მითითებული მსჯავდებულის ასაკი, თუმცა ეს კოდექსი 14-დან 21 წლამდე პირებზე ვრცელდება.
უზენაესი სასამართლოს განჩინებიდან არ ჩანს, რა ფორმით დაისაჯა ნ.გ. დანარჩენი 4 მსჯავრდებული კი სრულწლოვანია.
9 წელი და 6 თვე მოუწევს ციხეში ყოფნა მ.ე.-ს, მ.მ.-ს – 9 წელი. აქედან 6 წელსა და 9 თვეს მსჯავრდებული პენიტენციურ დაწესებულებაში გაატარებს, 2 წელი და 9 თვე კი, პირობითი მსჯავრია.
3 წელი შეუფარდეს თ.ქ.-ს. ის დანაშაულის შეუტყობინებლობის მუხლით გაასამართლეს.
ყოფილი ფაბრიკის შენობა გაქირავებული ყოფილა – მას პროსტიტუციისთვის იყენებდნენ. პასუხისმგებლობა ნ.ფ.-საც დაეკისრა, რომელიც შენობის მფლობელია. ის წამების მუხლით არა, მაგრამ გაასამართლეს პროსტიტუციის ხელშეწყობის, თავისუფლების უკანონო აღკვეთის და ფიზიკური ძალადობის მუხლებით. ნ.ფ.-ს 8 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს.
მსჯავრდებულების ნაწილს ციხეში სასჯელის მოხდის გარდა, პირობითი მსჯავრი ჰქონდათ შეფარდებული, უზენაესმა სასამართლომ ამ საქმეზე ჩათვალა, რომ „შეღავათებით“ მსჯავრდებულებმა არ უნდა ისარგებლონ.
პროკურორმა ოთარ ხორგუაშვილმა საკასაციო საჩივრით მოითხოვა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სისხლის სამართლის საქმეთა პალატის 2023 წლის 17 მარტის განაჩენში ცვლილების შეტანა – პროკურორმა სასჯელების გამკაცრება მოითხოვა. „ამასთან, მსჯავრდებულების – მ. მ-ის, მ.ე.-სა და ნ. ფ-ის მიმართ გამოყენებული, საქართველოს სსკ-ის 50-ე მუხლის მე-5 ნაწილით გათვალისწინებული შეღავათის გაუქმება,“-ვკითხულობთ განჩინებაში.
მსჯავრდებულ მ. ე.-ს ინტერესების დამცველმა, ადვოკატმა ი. ი-მ კი, საკასაციო საჩივრით მოითხოვა მ. ე-სათვის დანიშნული სასჯელის შემცირება სანქციის მინიმუმამდე, შემცირებულ სასჯელზე საქართველოს სსკ-ის 50-ე მუხლის მე-5 ნაწილის მოთხოვნების გავრცელება და დანიშნული სასჯელის ნაწილის პირობით მსჯავრად ჩათვლა.
თუმცა უზენაესი სასამართლო პროკურორს დაეთანხმა და განჩინებაში ხაზი გაუსვა იმას, რომ სასტიკი და განსაკუთრებით მძიმე დანაშაულების ჩადენა დადასტურებულია „თავად მსჯავრდებულების აღიარებით, დაზარალებულ მ. ჯ-ს ჩვენებით, მოწმეების – ბ. ვ-ს, თ. ბ-ს, მ. დ-ის ჩვენებებით, შემთხვევის ადგილის დათვალიერების ოქმით, საგამოძიებო ექსპერიმენტის ოქმით, ლევან სამხარაულის სახელობის სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს სამედიცინო ექსპერტიზის №—- დასკვნით, სასამართლო-ფსიქოლოგიური ექსპერტიზის №— დასკვნით, შენობა-ნაგებობის ჩხრეკის ოქმით, ამოღების ოქმით, ამოღებული ნივთიერი მტკიცებულებებითა და საქმეში არსებული სხვა მტკიცებულებების ერთობლიობით, რასაც მხარეებიც არ ხდიან სადავოდ,“ – აღნიშნულია უზენაესი სასამართლოს განჩინებაში.
უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეები განმარტავენ, რატომ არ უნდა ისარგებლოს შეღავათით ამ ვითარებაში მსჯავრდებულმა, რომელმაც ბრალი აღიარა:
„იმ ვითარებაში, როდესაც ნ. ფ-მა და მ. ე-მა, გამოძიებისა და პირველი ინსტანციის სასამართლოში საქმის განხილვის არცერთ ეტაპზე არ აღიარეს დანაშაული, ასევე არ მისცეს დანაშაულის ჩადენაში სხვა პირთა მამხილებელი ჩვენებები და მხოლოდ სააპელაციო ეტაპზე ფორმალურად აღიარეს დანაშაული, შეუძლებელია მათ მიმართ ზემოაღნიშნული ნორმით განსაზღვრული შეღავათის გამოყენება. საკასაციო სასამართლომ არაერთ გადაწყვეტილებაში აღნიშნა, რომ მსჯავრდებულის მიერ დანაშაულის აღიარება მხოლოდ სააპელაციო ინსტანციის სასამართლოში საქმის განხილვისას, მაშინ, როცა საქმის მასალებით არ დასტურდება მსჯავრდებულის თანამშრომლობა გამოძიებასთან, არ იძლევა საქართველოს სსკ-ის 50-ე მუხლის მე-5 ნაწილის გამოყენების სამართლებრივ შესაძლებლობას,“ -ვკითხულობთ უზენაესი სასამართლოს განჩინებაში.
