ბაღდათელი ნათია თოლორდავა იტალიიდან საქართველოში 16-წლიანი ემიგრაციის შემდეგ დაბრუნდა. 19 წლის იყო, როცა გერმანიაში წავიდა თავიდან AU PAIR-ის პროგრამით. ნათიას დედაც ემიგრაციაში იყო ამ დროს, დედა-შვილს ერთმანეთი 5 წელი არ ჰყავდათ ნანახი. ნათიას მიზანი ახალ გარემოში ცხოვრება, ენების სწავლა, მოგზაურობა და დედასთან ახლოს ყოფნა იყო.
ნათია იტალიასა და გერმანიაში ემიგრაციის გამოცდილებაზე, დაბრუნების მიზეზსა და სამომავლო გეგმებზე საუბრობს „ბათუმელებთან“.
ნათია თოლორდავა, 37 წლის, იტალიაში 16-წლიანი ემიგრაციიდან დაბრუნებული მიგრანტი:
„2021 წლის ნოემბერში დავბრუნდი საქართველოში. ეს პანდემიის პერიოდი იყო, საშინლად დაიძაბა ამ დროს იტალიაში მდგომარეობა, ყველას გვახსოვს… თან ძალიან მომენატრა ჩემი ქვეყანა და ასე, უბრალოდ ავდექი და წამოვედი.
ტურისტად თუ დავბრუნდები უკან, ემიგრანტი აღარ ვიქნები.
მამა ადრე გარდამეცვალა. სკოლა ახალდამთავრებული გვქონდა მე და ჩემს ძმას. დედა ამ დროს ემიგრაციაში იყო. ძალიან მენატრებოდა, ვერ ვუმკლავდებოდი დიდ სევდას, მონატრებას და ამ სევდას რომ არ მოვეკალი მეც, წასვლა გადავწყვიტე. გერმანული ენა მიყვარდა და მინდოდა კარგად მესწავლა. ვფიქრობდი ძიძად ვიმუშავებდი გერმანიაში და თან დედის ნახვის შესაძლებლობაც მომეცემოდა იტალიაში.
ბავშვობაში რუსეთში ვცხოვრობდით, მერე ჩემი მშობლები ბაღდათში დაბრუნდნენ, ბებია-ბაბუის სახლში და სკოლაც ბაღდათში დავამთავრეთ. უნივერსიტეტში რუსული ენის და ლიტერატურის ფაკულტეტზე ვსწავლობდი და აკადემიური ავიღე.
ემიგრაციაში წავედი 19 წლის. დავბრუნდი 35 წლის ასაკში, 2021 წელს.
დედა 2003 წელს წავიდა ემიგრაციაში, იტალიაში. დღემდე იქ ცხოვრობს და მუშაობს, ძალიან გვეხმარება მე და ჩემს ძმას.
ცოტა დრო მაქვს საქართველოში გატარებული, რუსეთიდან რომ დავბრუნდით ბაღდათში და მერე ევროპაში ჩემი ემიგრაცია – ამ შუალედში ვიცხოვრე მხოლოდ საქართველოში და ბებია-ბაბუებმა ჩვენი მთების, ბუნების სიყვარული მასწავლეს ამ მცირე დროში. ამ სიყვარულის გამო დავბრუნდი საქართველოში.
ბაღდათში მე და ჩემს ძმას გვაქვს დიდი სახლი, ეზო, ვენახი, ბაღი და ბოსტანი, მყავს ქათმები, 5 კატა, მიწის დიდი ფართობი საირმის მთებში, სადაც მეურნეობის დაწყებას ვგეგმავთ და გვაქვს დიდი ენთუზიაზმი, რომ ამას აუცილებლად შევძლებთ.
საკუთარი მიწის და დიდი სახლის ფასი მაშინ გავიგე, როცა მდიდარი ევროპელების ძიძად ვმუშაობდი. მიუხედავად იმისა, რომ შეეძლოთ ყოველდღე გარეთ, რესტორანში ესადილათ და ევახშმათ, შინ ამზადებდნენ სადილებს და ეზოში მოჰყავდათ ყველაფერი. მიწაზე მუშაობას სამყაროს დიდ საჩუქრად თვლიდნენ.
გერმანიაში მიწის პაწაწინა ნაკვეთი მაინც თუ ჰქონდათ, მაშინვე რამე მოჰყავდათ. საკუთარ ეზოში მოყვანილი ხილ-ბოსტნეული დიდ ბედნიერებად, პრივილეგიად ითვლებოდა: შვილებისთვის შინ მოყვანილ პროდუქტის დამზადება, ერთად კრეფა ნაყოფის, შინ მზადება.
იტალიელს სულ რომ არ ჰქონდეს მიწა, პომიდორს აივანზე მაინც მოიყვანს, ქოთანში, თუნდაც სიმბოლურად.
თავიდან ძიძად ვმუშაობდი გერმანიაში და ამ დროს ბევრი ვიმოგზაურე ოჯახებთან და ბავშვებთან ერთად, ვნახე მთელი გერმანია, ვიყავით უამრავ სხვადასხვა კურორტზე, ყველაზე ძალიან შაბათ-კვირის კემპინგები მომწონდა.
მერე იტალიაში გადავედი, ასე დედასთან უფრო ახლოს ვიყავი. სხვადასხვა დროს ვცხოვრობდი მილანში, ბარში, ტოსკანაში, ფლორენციაში, ფრიულში, უდინესა და ვენეციაში. რამდენი ფულიც არ უნდა მქონოდა და რამდენიც არ უნდა მემოგზაურა საქართველოდან უცხოეთში, ამ გამოცდილებას ვერ მივიღებდი. როცა სხვა გარემოში ცხოვრობ, სხვანაირად ერწყმი ამ ქვეყანას და ეს ენა, ყოფა და კულტურა შენიც ხდება.
ვისწავლე გერმანული და იტალიური ენები.
ბავშვობაში სულ ვუსმენდი იტალიურ სიმღერებს და მერე, ენა რომ ვისწავლე, აღფრთოვანებული ვიყავი, თურმე ტექსტებიც რა კარგი ჰქონია ამ სიმღერებს-მეთქი, ვფიქრობდი. იტალიური ახლა ჩემთვის მშობლიურ ენასავითაა, თუმცა იტალიის სხვადასხვა რეგიონი სხვადასხვანაირად საუბრობენ, ჩემთვის ყველაზე ახლობელი სამხრეთ იტალიაა, ემოციური და მხიარული ხალხით, რომლებსაც ძალიან უყვართ სტუმრები და მისვლა-მოსვლა. სარდინიაც ძალიან მიყვარს, სადაც ხალხური სიმღერები ქართულ ფოლკლორს მაგონებდა.
სადაც არ უნდა წავიდე იტალიაში, ქალაქებში, სადაც მიცხოვრია, ყველგან თვალდახუჭულმა ვიცი სად რა ქუჩაა, სად რა ადგილია. ძალიან მიყვარს გერმანიაც და იტალიაც.
შრომა უცხოეთში ძალიან რთულია.
ყველა ემიგრანტი ვერ ახერხებს სამშობლოში დაბრუნებას, მაგრამ სინამდვილეში ყველა ამაზე ოცნებობს. ვიცი ემიგრაციიდან დაბრუნებული ქართველი ემიგრანტები, თითქოს დაბრუნდნენ, საქართველოში დაქორწინდნენ, შვილები გაუჩნდათ და მერე უკან დაბრუნდნენ, ისევ ემიგრაციაში…ეს ძალიან რთულია.
როცა ემიგრაციის გზას ირჩევ, ყველაფერს გულით და დიდი პასუხისმგებლობით უნდა მოეკიდო. ქართველ ქალებს ძირითადად მოხუცებთან გვიწევდა მუშაობა იტალიაში და ეს დიდი პასუხისმგებლობაა. შენც იცი, რომ ერთ დღეს დაბერდები, როგორც სხვას მოუვლი, შენც ასე მოგივლიან.
რა თქმა უნდა, სნეული მოხუცები რთული მოსავლელია და ამიტომაც აჰყავთ მომვლელები, კარგად მყოფისთვის მომვლელი არავის აჰყავს, ყველაფერში უნდა ჩადო გული.
ჩემს ხელში ორი მოხუცი გარდაიცვალა, ბოლომდე მათთან ვმუშაობდი, ორივე საკუთარი ბებიებივით მიყვარდა, კათოლიკეები იყვნენ, მე მართლმადიდებელი ვარ, მაგრამ დღემდე ვლოცულობ მათთვის.
ემიგრაციაში გასამდიდრებლად არ წავსულვარ, მინდოდა უცხო გარემოში მეცხოვრა, სამყარო მენახა და სხვანაირი ხალხი, სხვანაირი ქვეყნები. ამ გამოცდილებამ გაამდიდრა და გაამრავალფეროვნა ჩემი ცხოვრება, ბევრი რამ მასწავლა და შემცვალა.
გერმანიაში დისციპლინას, პუნქტუალურობას მივეჩვიე, პასუხისმგებლობის მნიშვნელობა გავაცნობიერე და ბუნებას როგორ უნდა გავუფრთხილდეთ, ამაზე დავფიქრდი.
იტალიური ჩემს მეორე ენად იქცა, ამ ქვეყნის სამზარეულო ქართულთან ერთად ჩემი ყოველდღიურობის ნაწილია და ეს სულ ასე იქნება. ეს წლები ჩემგან აღარსად გავა, ჩემთანაა.
ბაღდათის ეზოში, ჩვენს ბოსტანში ქინძთან და ოხრახუშთან ერთად ხარობს ბაზილიკო და როზმარინი, ეზოს ახლა ვამშვენებთ მცენარეებით და სხვა ნარგავებთან ერთად გვაქვს სიცილიური ბუგენვილია, მილანური გლიცინია და იტალიური ჯიშის ჯუჯა, ცისფერი ნაძვები“.
