„ჩემს სოფელში ქალები დილის ხუთ საათზე დგებიან, ზოგჯერ 4-ზეც. ათობით ძროხას წველიან და შემდეგ, დილის შვიდ საათზე, მინდვრებში უშვებენ საბალახოდ.
შინ დაბრუნების შემდეგ კი სახლის საქმეებს იწყებენ. საუზმეს ამზადებენ ოჯახისთვის, ბავშვებს – სკოლისთვის, შემდეგ კი ბაღჩა-ბოსტანში მუშაობენ მთელი დღე.
ღორი, ძროხა, ქათამი – ყველაფერს ქალმა უნდა მიხედოს.
ძნელია სოფელში ცხოვრება, სადაც ფიზიკური შრომის გარდა არაფერი გაქვს. არც გასართობი და არც სხვა რამ განვითარებისთვის“, – ამბობს „ბათუმელებთან“ 24 წლის ანატოლია მკრტჩიანი, რომელიც ჯავახეთში, სოფელ ახალ ხულგუმოში ცხოვრობს.
სოფელი ახალი ხულგუმო/ჯავახეთი ფოტო: ვიკტორია ლევანიანი
ანატოლია სტუდენტია, დაწყებითი განათლების სპეციალობას ეუფლება. ჰყავს ერთი წლის შვილი, ცხოვრობს მეუღლესთან და მის მშობლებთან ერთად.
მიუხედავად იმისა, რომ მასწავლებლის პროფესიას ეუფლება, უჭირს მისი სამომავლო გეგმები მშობლიურ სოფელს დაუკავშიროს.
„აქ არაფერია, არც ბავშვებისა და არც დიდებისთვის, რომ თავისუფალ დროს გაერთო, განვითარდე და რაღაცით მაინც გაიხალისო მძიმე ცხოვრება.
წარმოიდგინეთ სოფელი, სადაც შვიდი თვე ზამთარია, გზები არ არის, არც საბავშვო ბაღია. სკოლა გვაქვს მხოლოდ, მაგრამ ბავშვებს არ აქვთ სტადიონი, რომ ბავშვები და მოზარდები სკოლის შემდეგ გაერთონ.
სკვერი მაინც, რომ იყოს გავისეირნებდით. სოფელში არის მოედნისთვის ადგილი, მაგრამ ისიც კეთილმოუწყობელია.
ქალებისთვის კიდევ უფრო რთულია სოფელში ცხოვრება, რადგან საბავშვო ბაღი არ არის, ბავშვებს სულ სახლში უწევთ ყოფნა. ქალებმა კი ბავშვებსაც უნდა მიხედონ და სხვა საოჯახო საქმეებსაც.
მხოლოდ ბოსტანი, ბოსელი, ოჯახის მოვლა. არაფერია ჩვენთვის საინტერესო.
ნინოწმინდა. სოფელი ახალი ხულგუმო
საბავშვო ბაღის ასაკის 15-18 ბავშვი გვყავს სოფელში, თუმცა გვითხრეს, რომ ბაღს ვერ გაგვიხსნიან. არადა, ძალიან კარგი იქნებოდა ჩვენთვის, ქალებისთვის, რადგან რამდენიმე საათით მაინც დავისვენებდით. თანაც ბაღში ბავშვები უფრო განვითარდებიან, კომუნიკაციას ისწავლიან და ქართულ ენასაც შეისწავლიან“, – გვეუბნება ანატოლია.
სოფლის სკოლაში 40 მოსწავლეა. წლების განმავლობაში ქართულის მაწავლებელი არ გვყოლია, ახლა გვყავს, თუმცა არ გვყავს ინგლისურის მასწავლებელი და გაკვეთილები ონლაინ ტარდება ხოლმე.
ხულგუმოს სკოლაში 40 ბავშვი სწავლობს
ანატოლია ამბობს, რომ წლების წინ სოფლიდან არავინ მიდიოდა უმაღლესში სასწავლებლად, თუმცა დღეს ეს მდგომარეობა შეცვლილია და ყველა მშობელს სურს, შვილების ცხოვრება შეცვალოს.
„ჩვენი სოფელი ძალიან მოშორებულია ქალაქიდან და რთულია შორს წასვლა, თუმცა ამ სოფელში არანაირი პერსპექტივა არ არსებობს.
ყველა მძიმედ შრომობს, ქალიც და კაციც, თუმცა ქალების შრომა ბევრად მძიმე იმიტომ არის, რომ ბოსტნის, ყანებისა და საქონლის გარდა, სახლსაც უნდა მოუარონ, ბავშვებს მიხედონ და სადილ-ვახშამიც გააკეთონ.
აქ ვერსად დასაქმდები. თუ ფიზიკურად არ იშრომე, თავს ვერ ირჩენ. ფარავნის ტბა ახლოსაა და კაცები თევზს იჭერენ ხოლმე და მეზობელ სოფლებში ან ქალაქში ყიდიან.
სოფელი ახალი ხულგუმო/ ფოტო: ვიკტორია ლევანიანი
ოჯახების უმეტესობას ძალიან ბევრი საქონელი ჰყავს, ამიტომ კარგი იქნებოდა სოფელთან ახლოს რძის ნაწარმის პატარა ქარხანა რომ გაეხსნათ, ყველს მაინც ჩავაბარებდით ან თევზის საწარმო მაინც ყოფილიყო, რომ ადამიანები დასაქმებულიყვნენ“, – ამბობს ანატოლია.
მისი თქმით, საქონლის მოვლა ძალიან მძიმე შრომაა. რადგან კლიმატი მკაცრია და ზამთარი დიდხანს გრძელდება, ზაფხულობით კი თივის შეგროვებას დიდი ძალისხმევა სჭირდება. თუ წელი გვალვიანია, ბალახი საერთოდ ჭირს და გლეხს თივის ყიდვა უწევს, რაც მათთვის ზარალია.
„გვყავს ისეთი ოჯახები, რომლებსაც ათასობით ცხვარი ჰყავთ და ცხვრის მოვლაც ძალიან რთულია. ზამთრის პერიოდში კახეთში უნდა გადარეკო და იქ დააბანაკო, რადგან აქ კლიმატი ძალიან ცივია. ზაფხულობით კი ისევ აქეთ უნდა გადმორეკო.
გზა არ ვარგა. სოფელში არც გაზი გვაქვს, რაც ძალიან დიდი ნაკლია. ფარავნის ტბა გვაქვს და იქ ხომ მაინც შეიძლება ტურისტული ცენტრი გააკეთონ, ან რაიმე, რაც საინტერესოს გახდის აქაურობას.
ფარავნის ტბა/ჯავახეთი ფოტო: ვიკტორია ლევანიანი
რაღაც მაინც რომ შეიცვლებოდეს სოფელში, კარგი იქნებოდა. ბაღი რომ გვქონდეს, სათამაშო მოედანი, გასართობი ადგილები, პატარა პარკი მაინც, რომ გაისეირნო, ადამიანები აღარ იფიქრებდნენ სოფლიდან წასვლაზე.
მეც მიჭირს მომავალი ამ სოფელს დავუკავშირო. მეც წასვლაზე ვფიქრობ“, – გვეუბნება ანატოლია.
