23 წლის ელენე თაბაგარი ნიუ-იორკის ჯულიარდის სახელობის სკოლაში მუსიკის ავთენტური შესრულების ფაკულტეტზე სწავლობს, სამაგისტრო საფეხურზე, სრული დაფინანსებით. ჯულიარდში ამ ფაკულტეტზე სწავლა ყოველწლიურად 60 ათასი დოლარი ღირს.
ჯულიარდი ლინკოლნის ცენტრში მდებარე საშემსრულებლო ხელოვნების კონსერვატორიაა, სადაც ისეთმა დიდმა მუსიკოსებმა მიიღეს განათლება, როგორებიც არიან მაილს დევისი, ნინა სიმონე, ჩიკ კორეა, არეტა ფრანკლინი და სხვები.
ელენე კლავესინს და კლავიშებიან სხვა ისტორიულ ინსტრუმენტებს შეისწავლის. ეს ახალაღმოჩენილი მიმართულებაა მისთვის, რითაც ბაკალავრიატში დაინტერესდა ბაროკოს მუსიკის შესწავლისას.
ელენე თაბაგარი
ამერიკაში პირველად FLEX-ის გაცვლითი პროგრამით წავიდა. მე-12 კლასი ვაშინგტონში დაამთავრა. ამ შტატიდან დაიწყო მისთვის ამერიკული ცხოვრება.
„ვგეგმავ ჩავერთო ბაროკოს მუსიკის პოპულარიზაციაში და ვისწავლო ევროპაშიც კლავესინის პედაგოგებთან, რამდენიმე თვით. მინდა შევისწავლო სხვადასხვა ევროპული ქვეყნის სტილი ამ ჟანრში.
საკუთარ თავს საქართველოში დიდი ხნით ვერ ვხედავ. თავისუფალი აზრის გამოხატვისას აქ რადიკალური მოძალადე ჯგუფები გემუქრებიან, ხელისუფლებისთვის კი სამართალი მხოლოდ სიტყვებია და სხვა არაფერი“, – ამბობს ელენე.
ჰყავს ბევრი მეგობარი, ვინც სწავლის გაგრძელება მის მსგავსად ამერიკასა და ევროპაში არჩია. ელენეს დაკვირვებით მისმა მეგობრებმა საზღვარგარეთ სწავლის გაგრძელება რამდენიმე სხვადასხვა მიზეზით გადაწყვიტეს: დასავლეთში თვითრეალიზაციის მეტი შესაძლებლობის, შრომის დაფასების, აზროვნების თავისუფლებისა და საუკეთესო განათლების ხელმისაწვდომობის გამო.
აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტის გვერდზე განთავსებული ანგარიშის მიხედვით, ბოლო სტატისტიკური მონაცემებით, ამერიკის უნივერსიტეტებში საქართველოდან 2021-2022 სასწავლო წლებში 662 სტუდენტი სწავლობდა, რაც 2020-2021 წლის ამავე მონაცემთან შედარებით 13,6%-ით მეტია.
ამავე წლებში აშშ-ში გაერთიანებული სამეფოდან სწავლობდა ყველაზე მეტი, 10 292 სტუდენტი, გერმანიიდან 8 550, თურქეთიდან 8 467, ესპანეთიდან 8 165, საფრანგეთიდან კი 7 751 სტუდენტი.
2021-2022 სასწავლო წლებში აშშ-ში სწორედ ამ ხუთი ქვეყნიდან სწავლობდა ყველაზე მეტი სტუდენტი.
ელენე ამერიკული ცხოვრების რიტმს შეეჩვია. თუმცა ბევრი დაბრკოლება სდევს თან უცხოეთში მარტო ცხოვრებასა და ახალ ქვეყანასთან შეჩვევას.
„ნიუ იორკი ძალიან ძვირიანი ქალაქია და აქ რთულია თავის გატანა, ფლორიდასთან შედარებით, მაგალითად.
თავიდან რთული იყო ამერიკელ სტუდენტებთან, ან სხვა ქვეყნებიდან ჩამოსულებთან საერთო ენის გამონახვაც.
ქართველი სტუდენტების უმრავლესობას პირველი დღიდანვე მოგვიწია 18 წლის ასაკში ახალ ქვეყანაში სტუდენტური ვიზით დაშვებული სამსახურები გვეპოვნა.
ყველაზე რთული დროის განაწილებაა, რომ მოასწრო ლექციებზე დასწრება, გაატარო 4, 5 საათი ინსტრუმენტთან და თან შეინარჩუნო სამსახურიც.
დამოუკიდებლად ცხოვრება და სხვა ქვეყანაში ცხოვრება ერთდროულად დავიწყე, არ იყო მარტივი. ფინანსური პრობლემებიც სულ თან სდევს სტუდენტურ ცხოვრებას ამერიკაში, მაგრამ ჯანსაღი საკვები მაგალითად ბაკალავრიატში სწავლისას ყოველთვის იყო ხელმისაწვდომი ჩემთვის. სწავლის დაფინანსებაში შედიოდა სამჯერადი კვებაც უნივერსიტეტის კაფეტერიაში, სტუდენტებისთვის დიდი შეღავათი იყო, რომ გარეთ არ უწევდათ სწრაფი, არაჯანსაღი კვება. ბაკალავრებისგან განსხვავებით ჯულიანის სკოლაში მაგისტრანტებს ეს ფუფუნება აღარ გვაქვს“, – ამბობს ელენე.
სანამ ჯულიარდის სკოლის მაგისტრანტი გახდებოდა, სტეტსონის უნივერსიტეტში სწავლობდა 4 წელი ბაკალავრიატში, სამუსიკო-საშემსრულებლო ფაკულტეტზე.
სწავლის პარალელურად უფლება ჰქონდა უნივერსიტეტშივე ემუშავა და მუსიკის თეორიის რეპეტიტორი იყო სტეტსონის რეპეტიტორთა ცენტრში.
„ამერიკაში გატარებულმა წლებმა თვალი ამიხილა და დამანახა ის თემები, რაზეც ბავშვობაში მხოლოდ სიძულვილით საობრობდნენ. საკუთარი, მყარი პოზიციები ჩამომიყალიბდა ამ ქვეყანაში.
ამერიკული სკოლის მსგავსად, სტეტსონის უნივერსიტეტშიც გარემო იყო თანამედროვე მოთხოვნებს სრულად მორგებული, სამართლიანი და სტუდენტებზე ორიენტირებული. დისკრიმინაციის შემთხვევებში უნივერსიტეტს ნულოვანი ტოლერანტობა ჰქონდა“, – იხსენებს ელენე ბაკალავრიატში სწავლის წლებს.
სწორედ სტეტსონის უნივერსიტეტის შემდეგ ჩააბარა ელენემ მაგისტრატურაში, რისთვისაც დაუკრა და გასაუბრებები გაიარა ჯულიარდის, ჯონ ჰოპკინსისა და იელის უნივერსიტეტების კომისიასთან.
ქართველი სტუდენტის შეფასებით, ცხოვრების აქტიურ წესს და სხვადასხვაგვარი საჭიროების მქონე ადამიანებზე მორგებულ გარემოს, სკოლიდანვე ეჩვევიან ახალგაზრდები ამერიკაში.
გვიყვება, რომ სკოლაშივე თავისუფლად შეეძლო საგნები თავად აერჩია, შეეძლო ესწავლა მათემეტიკის, როგორც მხოლოდ მე-12 კლასის პროგრამა, ასევე უმაღლესი მათემატიკაც, ნებისმიერი საგნის საუნივერსიტეტო დონის კურსი შეეძლო გაევლო სკოლაშვე, რაც სამომავლოდ უნივერსიტეტის კრედიტებად ჩაეთვლებოდა.
უკრავდა სკოლის ჯაზ-ორკესტრში, შეუერთდა სკოლის ჩოგბურთის გუნდსაც.
ასეთი იყო ელენეს პირველი წელი ამერიკაში.
საქართველო ოთხ თვეში ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსს ელოდება, რაც ქვეყნის სამომავლო კურსს და განვითარებას განსაზღვრავს.
ელენეს ვკითხეთ, რას ფიქრობს ამ სტატუსის მნიშვნელობაზე და როგორ აფასებს საქართველოს ახლანდელ მდგომარეობას, გარემოს, რომელშიც 18 წელი იცხოვრა და რომელთანაც მუდივად აქვს კავშირი.
„საქართველოში სიცოცხლის შენარჩუნებას, საკუთარი უფლებების დაცვასა და საბაზისო საჭიროებების დაკმაყოფილებას ხალხი თავად ცდილობს. სისტემისთვის არ არსებობს ის ხალხი, ვინც ამ სისტემის ნაწილი არაა.
ევროკავშირი იქნება გარანტია იმისა, რომ საქართველოშიც იყოს უსაფრთხო გარემო, დემოკრატიული არჩევნები და თავისუფალი სასამართლო, მედია და ბიზნესი, აზრის გამოხატვის თავისუფლება, დაცული უმცირესობები, დაცული ტერიტორია, განათლებისა და ცხოვრების მაღალი ხარისხი, უკეთესი მომავალი შემდეგი თაობებისთვის. არსებობს რაიმე მიზეზი, რისთვისაც ეს ყველაფერი არ მენდომებოდა ჩემი ქვეყნისთვის? რა თქმა უნდა არა!“ – ამბობს ელენე თაბაგარი.
