2020 წლის 13 ოქტომბერი. ბათუმი.
ნაწილი პირველი:
ამ ნაწერებს ძველი ბათუმის ერთ-ერთ ძალიან ლამაზ და მყუდრო ეზოში ვაკეთებ და ვფიქრობ, გულწრფელად მოვყვე ის, რასაც ცხოვრების ამ ეტაპზე ამ ქალაქში ყოფნისას განვიცდი.
იაგო ხვიჩია
ბათუმში ერთი თვის წინ ჩამოვედი, ერთობ უცნაური მიზეზით – არჩევნების მოსაგებად და ბათუმში „გირჩის“ მომავალი დასაყრდენი ბირთვის შესაქმნელად.
ამ არჩევნების მოგება ჩემთვის ხმათა 5%-ს და ერთი ადამიანის შეყვანას ნიშნავს აჭარის უმაღლეს საბჭოში.
ვფიქრობ, ძალიან საინტერესო კანდიდატი გვყავს, ბათუმში ცნობილი მასწავლებელი ლალი ანთიძე და ერთ ადგილს ნამდვილად ვიმსახურებთ. ჩვენი ხმა უნდა ისმოდეს აჭარის საკანონმდებლო ორგანოში.
ერთი თვეა ვცდილობ ეს ქალაქი გავიცნო და საინტერესო ადამიანებს დაველაპარაკო.
რაც ჩამოვედი, ყველას ვთხოვ გამაცნონ ასეთი ადამიანები.
ფეხით სასიარულოდ საქართველოში ბათუმზე უკეთესი ადგილი არ არსებობს, ამიტომ სულ ფეხით დავდივარ და ვისაც ჩემთან ქუჩაში გასაუბრება უნდა, ყოველთვის სიამოვნებით ველაპარაკები.
აჭარული კერძების მოყვარული ვარ და ვცდილობ სხვადასხვა ადგილას გავსინჯო ადგილობრივი კერძები, რაც ასევე საშუალებას მაძლევს კომუნიკაციაში შევიდე როგორც პერსონალთან, ასევე დაწესებულების სხვა სტუმრებთან, რომლებიც ხშირად სახეზე მცნობენ.
ბათუმი საცხოვრებლად ძალიან კარგი და სასიამოვნო ქალაქია, მაგრამ ახლა მთავრობის დამსახურებით ამ ქალაქში პოლიტიკაზე საინტერესო არაფერი ხდება.
90-იანი წლების მიწურულიდან მოყოლებული ბოლო 20 წელია ყოველწლიურად რამდენჯერმე ჩამოვდივარ აქ და ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, თუ ვინმეს შეეძლო „მიეღწია“ იმისთვის, რომ ამ ქალაქში არაფერი ხდებოდეს და ღამის ათი საათის მერე ვახშმობაც კი მხოლოდ „დახლქვეშ“ იყოს შესაძლებელი.
(ერთი-ორჯერ ასე ვივახშმეთ, ათი საათის მერე დახურულ რესტორანში).
ქალაქში მხოლოდ სამი პაბი ფუნქციონირებს, სადაც ჩვენი საარჩევნო შტაბებია გახსნილი („ადგილი“, „სამი ლუდი“ და „ Popye Craft Beer), რადგან კორონასთან ბრძოლის ფარგლებში ადამიანთა შეკრება მხოლოდ პოლიტიკური აგიტაციის დროსაა შესაძლებელი და დახურვის პირას მყოფ კაფე-ბარებს ამ ფორმით ვეხმარებით.
„ქართულმა ოცნებამ“ წინასაარჩევნოდ კორონაცირკის მოწყობა შეძლო და სამწუხაროდ ამას ძალიან ცოტა ადამიანი თუ აპროტესტებს.
კორონასთან ბრძოლის ფარგლებში ბათუმის სასტუმროთა დიდი ნაწილი გადაკეთდა საპატიმროებად, სადაც კარანტინში ჰყავთ ადამიანები დატყვევებული, ხოლო ყოფილი სასტუმრო პერსონალი უნებურად ასრულებს ციხის ზედამხედველების როლს.
სამწუხაროდ, ქალაქში ამ მდგომარეობას საჯაროდ ცოტა ვინმე აპროტესტებს, რამდენიმე კაზინოს თანამშრომელი და ადამიანები, რომლებიც საზღვრების ჩაკეტვის გამო თურქეთში ვერ გადადიან და შემოსავლის წყაროს გარეშე დარჩნენ.
ეს ადამიანებიც სულ რამდენჯერმე გამოვიდნენ. მათი რიცხვი თანდათან შემცირდა. როგორც ქალაქში ამბობენ, აქციის მონაწილეებს მთავრობა დაელაპარაკა და რაღაცას შეჰპირდაო.
მაღაზიები და კაფე-ბარები დღითიდღე იკეტება და მათ ადგილას წარწერა „ქირავდება“ ჩნდება, რაც ძალიან მთრგუნავს.
ქალაქის ცენტრალური უბნები მოწესრიგებული და დასუფთავებულია, ხალხი მშვიდადაა, თითქოსდა არ აღელვებთ პოლიტიკური საკითხები, ერთი შეხედვით, არაფერს აპროტესტებენ, მაგრამ ვინაიდან გადაწყვეტილი აქვთ არჩევნებზე წასვლა, ვფიქრობ, იქ აპირებენ მთავრობაზე „შურისძიებას“.
მხოლოდ ერთი ადამიანი შემხვდა, რომელიც არ აპირებს არჩევნებში მონაწილეობის მიღებას იმ მოტივით, რომ არაფერს აზრი არ აქვს სამყაროში.
მითხრა, აზრი არ აქვს, ვერ გადამარწმუნებო, მაგრამ ამასწინათ „გირჩის“ ერთ-ერთ შტაბში იყო მოსული ლუდის დასალევად და მითხრა, შეიძლება თქვენ გამო მივიდეო.
სხვა ყველა, ვისაც ვესაუბრე, არჩევნებზე მიდის, ხმას ვის და რატომ აძლევენ, ეს ძალიან მრავალფეროვანია, მაგრამ არჩევნებზე წასვლა თითქოს მოვალეობასავითაა იმ ხალხისთვის, ვისთანაც ძირითადად მიწევს ურთიერთობა.
„გირჩს“ ძველ ბათუმში, კომახიძის 15 ნომერში, ძალიან ლამაზი ოფისი აქვს, ჩვენი სახლი კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლია, პატარა ეზოთი და წინ ბათუმური ფართო ტროტუარით.
„გირჩის“ არც ერთ ოფისში თავი ასე კომფორტულად არ მიგვრძვნია, ყოველდღიურობა თავისით შემოდის, ოფისი ტროტუარზე გაქვს და ადამიანები, ვისზეცაა დამოკიდებული შენი წარმატება, შენს სამუშაო მაგიდასთან მიდი-მოდიან.
ოფისი ლევან ბაკურიძემ დაგვითმო, მიიჩნია, რომ სახლში შესაშვები ხალხი ვართ და გვმასპინძლობს.
ლევანი ამბიციური ბიზნესმენია და ქვეყანაში პირველი კოფიშოპის გახსნა უნდა იმ სახლში, სადაც ახლა „გირჩი“ ცხოვრობს.
თუ ჩვენ გვესტუმრებით, დაგარწმუნებთ, რომ ამაზე უკეთესი ადგილი პირველი კოფიშოპის გასახსნელად ამ ქვეყანაში არ არსებობს.
მჯერა, რომ ამდენი დამთხვევა უტყუარი ნიშანია იმისა, რომ ბათუმში დაწყებული საქმე ბათუმში უნდა დამთავრდეს და მთელ პოსტსაბჭოთა სივრცეში (აღმოსავლეთ ევროპის ჩათვლით) პირველი კოფიშოპი ამ ქალაქში უნდა გაიხსნას და იმ სახლში, სადაც ახლა „გირჩი“ ცხოვრობს.
წინასაარჩევნოდ ხშირად მიწევს თქმა, რომ ჩემი ერთადერთი პოლიტიკური მიზანი ამ პარლამენტში საბჭოთა მართლმსაჯულების სისტემის დაშლა და ახალი ქართული ჰუმანური სისტემის აშენებაა, რომელიც მთავარ სიკეთედ ადამიანს აღიქვამს და არა გამოგონილ წესრიგს ან კორონაუსაფრთხოებას.
პარლამენტში ამისთვის შევდივარ, ამომრჩეველთანაც ამაზე ვიღებ პასუხისმგებლობას, მაგრამ რადგან არსებობს ბათუმის მაჟორიტარული არჩევნები და მე ამ ქალაქში ვეძებ მეგობრებს და თანამოაზრეებს, ჩემი ბათუმური დაპირება მინდა ასეთი იყოს:
„შემდეგი 4 წლის განმავლობაში ქალაქ ბათუმში, კომახიძის 15 ნომერში გაიხსნება პირველი კოფიშოპი საქართველოში“.
მე ამ დაპირებას შევასრულებ, ნებისმიერი ოდენობის ხმების მიღების შემთხვევაში, მხოლოდ იმის გამოც, რაც ამ ქალაქმა მომცა ცხოვრებაში, მაგრამ რაც უფრო მეტ ხმას მივიღებ, მით უფრო მალე შევასრულებ.
თუ მაჟორიტარულ არჩევნებს მოვიგებ, დაპირებას არჩევნების მეორე დღესვე შევასრულებ.
მგონია, რომ ამაზე უკეთესს ვერაფერს დავპირდები ბათუმელებს და ვფიქრობ, პირნათელი ვიქნები მთელ ქალაქთან, როცა მის შესრულებას შევძლებ.
პირველი ნაწილის დასასრული.
