გოგონა საუდის არაბეთიდან, რაჰაფ კუნუნი ტაილანდის ერთ-ერთ სასტუმროში იმალებოდა, სამშობლოში რომ აღარ დაბრუნებულიყო. ამ ფაქტმა მსოფლიო მედიის ყურადღება კიდევ ერთხელ მიაპყრო იმ შეზღუდვებისკენ, რასაც საუდის არაბეთში განიცდიან ქალები.
18 წლის რაჰაფ კუნუნმა უარი განაცხადა ქუვეითში გაფრენაზე, სადაც მას ნათესავები ელოდნენ. გოგონა აცხადებდა, რომ ისლამს განუდგა, რის გამოც, შინ დაბრუნების შემთხვევაში, ახლობლები მოკლავდნენ. 11 ნოემბერს მან კანადაში მიიღო თავშესაფარი.
კანადას შეაფარა თავი ასევე რვა თვის წინ საუდის არაბეთიდან გაქცეულმა 24 წლის სალვამ და მისმა 19 წლის დამ. მათი გაქცევის ისტორია სალვასგან BBC-მ ჩაიწერა:
ექვსი წელი ვგეგმავდით გაქცევას. ამისთვის პასპორტი და პირადობის დამადასტურებელი სახელმწიფო მოწმობაა საჭირო. ამ დოკუმენტების მიღება მხოლოდ მეურვის ნებართვითაა შესაძლებელი. საბედნიეროდ, ეს მოწმობა მქონდა, ოჯახი შეთანხმდა გაეფორმებინა, როცა უნივერსიტეტში ვსწავლობდი.
მქონდა ორი წლის წინ მიღებული პასპორტიც, რომელიც ინგლისურის გამოცდების ჩასაბარებლად გავაკეთე. თუმცა პასპორტი ჩემს მშობლებს ჰქონდათ და როგორღაც უნდა დამებრუნებინა.
გასაღები ძმისგან მოვიპარე და პასპორტის ასლის გასაკეთებლად გავედი, ოჯახის უფროსების თანხმობის გარეშე გარეთ გასვლა არ შეიძლებოდა, მაგრამ მშობლებს ეძინათ და ამ მომენტით ვისარგებლე. ეს დიდი რისკი იყო. მშობლებს რომ გამოვეჭირე, დიდი უსიამოვნებები მექნებოდა.
გავაკეთე ჩემი და ჩემი დის პასპორტების ასლები. სანამ მამას ეძინა მისი ტელეფონიც ავიღე. შევედი საგარეო საქმეთა სამინისტროს საიტზე და მამის ანგარიშში შევედი, მის მიერ მითითებული საკონტაქტო ტელეფონის ნაცვლად ჩემი ნომერი ჩავწერე. ამის შემდეგ მისივე ანგარიშიდან დავეთანხმე მამის სახელით ჩემი და ჩემი დის გამგზავრებას უცხოეთში.
ღამით გავიქეცით, მაშინაც ყველას ეძინა. საშინელება იყო. მანქანის ტარება არ ვიცოდით და ტაქსი გამოვიძახე. საბედნიეროდ, საუდის არაბეთში ტაქსის თითქმის ყველა მძღოლი უცხოელია და ჩვენი მარტო მგზავრობაც მძღოლს უცნაურად არ მოსჩვენებია. ერ-რიადთან ახლომდებარე აეროპორტისკენ გავემართეთ. ვინმეს რომ ვეცანით, მოგვკლავდენ.
უნივერსიტეტში სწავლის ბოლო წელს საავადმყოფოში ვმუშაობდი და ფული შევაგროვე ბილეთისა და გერმანიის ტრანზიტული ვიზისთვის. ასევე საუდის არაბეთში უმუშევრობის ხელფასიც მერიცხებოდა გარკვეული პერიოდი და ეს თანხაც დავამატე დანაზოგს.
გერმანიაში ჩავფრინდით, მანამდე თვითმფრინავით არ მემგზავრა. შესანიშნავი იყო! ბედნიერებას და შიშს ერთად ვგრძნობდი…
როცა მამამ შენიშნა, რომ შინ არ ვიყავით, პოლიციაში დარეკა, მაგრამ გვიანი იყო. პოლიციელები მამასთან დაკავშირებას ცდილობდნენ, სინამდვილეში კი ჩემთან ხვდებოდნენ. თვითმფრინავი რომ დაეშვა, მამაჩემისთვის მიწერილი მათი მესიჯები მომივიდა.
საუდის არაბეთში ცხოვრება არ არის. უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ შინ დავბრუნდი, სადაც მთელი დღეები არაფერს ვაკეთებდი. საშინელებებს გვეუბნებოდნენ სახლში, რომ კაცები ჩვენზე უკეთესები არიან, რომ აუცილებლად უნდა გვემარხა და გვაიძულებდნენ გველოცა.
გერმანიაში იურიდიულ სამსახურს მივაკითხე კონსულტაციის მისაღებად და თავშესაფრისთვის განაცხადის გასაკეთებლად. დოკუმენტები შევავსე და ჩემი ისტორია მოვყევი.
კანადა ავირჩიე, რადგან ვიცოდი, რომ ადამიანის უფლებების დაცვის თვალსაზრისით საუკეთესო ქვეყანაა. ჩემი თხოვნა დააკმაყოფილეს. როცა ტორონტოში ჩავფრინდით და კანადის დროშა დავინახე, თავისუფლების სასიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა.
ახლა მონრეალში ვცხოვრობ დასთან ერთად, თავს კარგად ვგრძნობთ, არავინ არაფერს გვაიძულებს.
საუდის არაბეთში მეტი ფულია, მაგრამ აქ ცხოვრება სჯობს, შინიდან გასასვლელად სხვისგან ნებართვა არ გვჭირდება.
ძალიან ბედნიერი ვარ, ვაკეთებ იმას, რაც მინდა. შემოდგომის ფერები და თოვლი მიყვარს, ფრანგულს ვსწავლობ, თუმცა ძალიან რთულია. ველოსიპედის ტარებაც ვისწავლე, ციგურებით სრიალიც და ცურვაც.
ახლა უკვე მაქვს შეგრძნება, რომ საკუთარი ცხოვრებისთვის რაღაცას თავად ვაკეთებ. ოჯახთან კავშირი აღარ მაქვს, მაგრამ ალბათ ყველასთვის ასე სჯობს. ვგრძნობ, რომ აქაურობა უკვე ჩემი სახლია, აქ უკეთესია.
წყარო: BBC
